โลกร้อน (Global Warming) เป็นเรื่องที่เรารู้กันมาก่อนล่วงหน้าเป็นเวลา 40 กว่าปีแล้ว โดยในปี คศ. 1980 ที่ทาง UN : United Nation จับสัญญาณของการเปลี่ยนแปลงอุณหภูมิโลกที่เพิ่มสูงมากขึ้น และก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อม ที่มีผลกระทบต่อโลกใบนี้ได้

UN จึงได้มอบหมายให้ UNEP: United Nation Environment Program ร่วมกับ WMO: World Meteorological Organization (องค์กรอุตุนิยมวิทยาโลก) จัดตั้งหน่วยงานขึ้นมาเรียว่า IPCC: Intergovernmental Panel on Climate Change เพื่อศึกษาหาสาเหตุและผลกระทบและการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ซึ่ง IPPCC ใช้เวลาในการศึกษาหาสาเหตุเป็นเวลา 2 ปี (1988 -1990) จึงได้ข้อสรุปและออกรายงานว่า “กิจกรรมต่างๆ ของมนุษย์ ส่งผลกระทบต่อภูมิอากาศจริง “

 IPCC ได้วิเคราะห์วัฏจักรของการเปลี่ยนแปลงของภูมิอากาศ นั้นสาเหตุเกิดจากพฤติกรรมของมนุษย์ประจำวันที่ปลดปล่อย GHG: Greenhouse Gas หรือก๊าซเรือนกระจกออกสู่บรรยากาศ ส่งผลให้เกิดภาวะเรือนกระจก (Greenhouse Effect) เกิดโลกร้อน (Global warming) และเกิดการเปลี่ยนแปลงบรรยากาศของโลก (Climate change) และภัยพิบัติต่างๆ ที่ตามมา การแก้ปัญหาของทุกประเทศจึงต้องมุ่งไปสู่การลดก๊าซเรือนกระจก GHG ซึ่งมีจำนวน 6 ประเภทด้วยกัน โดยมี Carbon dioxide เป็นองค์ประกอบที่สำคัญจำนวน 80% ของก๊าซทั้งหมดนี้

การจัดการกับปัญหาของเรื่องโลกร้อน จึงเป็นปัญหาใหญ่ที่ทุกประเทศ จะต้องเห็นพ้องต้องกัน ให้ความร่วมมือกัน มีฉันทามติ กรอบการทำงานร่วมกัน เพื่อนำไปสู่เป้าหมายเดียวกัน ดังนั้น UN จึงได้จัด Earth Summit ขึ้นในปี 1992 โดยได้ร่างอนุสัญญา UNFCCC (อนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ) เพื่อให้ทุกคนได้ลงสัตยาบันร่วมกัน โดยเบื้องต้นมีประเทศผู้ลงนามจำนวน 150 ประเทศ ซึ่งประเทศไทยได้ร่วมลงนามอนุสัญญาในปี คศ. 1994 เพื่อเป็นสมาชิกภาคีของอนุสัญญา

UNFCCC (อนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ) ได้สร้างกลไกในการเจรจาต่อรองหาข้อตกลงร่วมกันผ่านกระบวนการประชุมที่เรียกว่า COP (Conference of Party) การประชุมรัฐภาคีอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิ อากาศ โดยจัดให้มีการประชุมทุกปี เพื่อเร่งเวลาหาข้อตกลงกันในเรื่องของการแก้ไขปัญหาการเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศ

COP: Conference of Party ได้เริ่มการประชุมเจรจาต่อรองในการดำเนินการจัดการเรื่องโลกร้อน ครั้งแรก COP 1 ตั้งแต่ปี 1995 (March 1995) ที่กรุง Berlin สาธารณรัฐเยอรมันนี มีการประชุมประจำทุกปี ปัจจุบันเข้าสู่การประชุมครั้งที่ 28 หรือที่เรียกว่า COP 28 ซ่งจะจัดประชุมขึ้นที่สหรัฐอาหรับอมิเรท ในเดือนพฤศจิกายน – ธันวาคม 2023 นี้

การประชุม COP ครั้งที่ประสบผลลัพธ์ที่สำเร็จ และส่งผลให้เกิดการปฏิบัติในการลดก๊าซเรือนกระจก GHG มีดังนี้ COP 3 การประชุมพิธีสารเกียวโต (Kyoto Protocol) พิธีสารเกียวโต ได้สร้างข้อตกลงให้ประเทศที่พัฒนาแล้ว (Annex 1) ให้เป็นมาตรการทางกฎหมายในการลด ก๊าซคารบอนไดอ๊อกไซด์ ไอน้ำ โอโซน มีเทน ไนตรัสอ๊อกไซด์ และครอโรฟลูโอโรคาร์บอน ที่จะสามารถลดอุณภูมิเฉลี่ยของโลกได้ถึง 0.02-0.028 องศาเซลเซียส ภายในปี 2550 ซึ่งพิธีสาร นี้มีข้อขัดแย้ง สหรัฐลงนามแต่ไม่ให้สัตยาบัน ประเทศแคนาดา ถอนตัวจากพิธีสารมีเพียงแค่ 40 ประเทศที่ลงนามในพิธีสาร  ปัจจุบันได้มีประเทศที่ลงสัตบาบันแล้วจำนวน 127 ประเทศ รวมสมาชิกสหภาพยุโรปอีก 25 ประเทศ คิดเป็น 61 เปอร์เซ็นต์ของการปล่อยก๊าซเรือนกระจกทั้งหมด

การสร้างกลไก CDM: Clean Development Mechanism COP 21 การประชุมสนธิสัญญาปารีส (Paris agreement)
การประชุมที่ Paris มีความสำเร็จในการตกลงที่จะให้ทุกประเทศสมาชิกภาคี ได้ปฏิบัติเหมือนกันหมด โดยได้ สร้าง กลไกในการควบคุม และกำหนดเป้าหมายไว้อย่างชัดเจนเช่น

·   การใช้ NDCs: Nationally Determined Contributions หรือข้อตกลงแต่ละประเทศที่มีผลผูกพันทางกฎหมายโดยประเทศภาคีทุก ประเทศเพื่อทำแผนการดำเนินงานด้านการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ

·   การใช้ NAMA Nationally Approve Mitigation Action หรือนโยบายแผนปฏิบัติการและโครงการการลดก๊าซเรือนกระจกที่ประเทศสมาชิกทั้งที่พัฒนาแล้วและกำลังพัฒนาได้จัดทำขึ้น และดำเนินการโดย สมัครใจโดยไม่มีการจำกัดรูปแบบของนโยบายหรือโครงการ มีการส่งร่างโครงการให้กับ UNFCCC ผ่านระบบทะเบียนบันทึก NAMA Registry

·   การกำหนดเป้าหมายของการลดอุณหภูมิ โดยเป้าหมายต้องลดอุณหภูมิลงให้ไม่เกิน 2 องศา หรือ 1.5 องศา ในปี 2100